O Gminie

Miasto i gmina Lubień Kujawski leży w południowej części Wysoczyzny Kujawskiej, w województwie Kujawsko-Pomorskim, powiecie włocławskim. Zajmuje powierzchnię 150 km kw. Bezpośrednia bliskość drogi krajowej nr 91 (Gdańsk-Toruń-Włocławek-Katowice-Cieszyn), szlaku kolejowego i stacji Kaliska Kujawskie a także przechodząca przez Gminę Autostrada A1 zapewnia gminie dogodne połączenia komunikacyjne. W mieście i 58 wsiach skupionych w 28 sołectwach zamieszkuje 8,6 tys. osób. Gmina pełni funkcję lokalnego ośrodka rolniczo-usługowego i wypoczynkowego na Pojezierzu Kujawskim. Użytki rolne stanowią 84% ogólnej powierzchni gminy a gleby należą do średniej klasy bonitacyjnej. Gospodaruje na nich ponad tysiąc indywidualnych rolników.

 

 

Najstarszy zapis świadczący o istnieniu osady Lubień pochodzi z 1399 r. Była własnością początkowo rodu Doliwów, następnie Lubienieckich (do 1618 r.), potem ich spadkobierców. Status miasta nadano przed 1489 r., choć według części danych nastąpiło to w 1566 roku. W mieście pracowało wówczas 13 rzemieślników, a do majątku Lubienia należało też 12,5 łana ziemi.
Rozwojowi miasta sprzyjało położenie przy szlaku handlowym prowadzącym z Gdańska do Lwowa. Przywilej Zygmunta Augusta z 1539 r. zezwalał na organizowanie dwóch jarmarków w roku oraz cotygodniowych targów. Kolejny przywilej z 1788 r. określił liczbę jarmarków do 12. Jednak ograniczanie praw miejskich w XVII w. wpłynęło na pogorszenie statusu mieszczan. Wojna ze Szwecją w latach 1655–1660 przyniosła niemal całkowite zniszczenie miasta. Od tego czasu Lubień praktycznie tylko wegetował. Do XVIII w. wchodził w skład Królestwa Polskiego, województwa brzesko-kujawskiego, w powiecie kowalskim. Od 1789 r. właścicielami miasta byli kolejno: Norbert i Tomasz Brzescy, Maria Dobkowa, Walenty Waliszewski, Seweryn Jung, Zofia Kalinowska i Edward Werner.

W 1793 r. został włączony do Prus. Przynależał najpierw do prowincji Prusy Południowe (1793–1795), a następnie Prusy Nowowschodnie (1795–1807); nadal był to powiat kowalski w departamencie poznańskim. W okresie 1807–1815 Lubień należał z kolei do Księstwa Warszawskiego (departament bydgoski, powiat kowalski).W 1809 r. w pożar zniszczył znaczną część miasta. W 1810 r. liczyło tylko 53 domy.

W latach 1815–1918 znajdował się w zaborze rosyjskim, w województwie mazowieckim (potem gubernia warszawska); był to powiat kowalski, a następnie powiat włocławski. W 1820 r. jedynym większym obiektem użyteczności publicznej był drewniany kościół parafialny. Liczba domów zmniejszyła się do 51. Wszystkie były drewniane.

W 1867 r. Lubień utracił prawa miejskie, uzyskując status osady miejskiej. W XIX w. pojawiły się drobne zakłady produkcyjne (gorzelnia, olejarnia, młyny). W 1862 r., w odległości 3 km od Lubienia, przeprowadzono linię kolejową łączącą Kutno z Toruniem; stacja nosi nazwę Kaliska Kujawskie.

Prawa miejskie przywrócono w 1919 roku. Miasto odgrywa niewielką rolę ekonomiczną, głównie jako lokalny ośrodek handlowy i drobnej wytwórczości rzemieślniczej (niegdyś także garncarstwo, hafciarstwo, koronkarstwo). W okolicy są bogate pokłady soli, jednak nieeksploatowane. Pewne znaczenie Lubieniowi nadała przecinająca go droga krajowa nr 1, wiodąca z Gdańska do Cieszyna. Od 1999 r. miasto przynależy do powiatu włocławskiego w województwie kujawsko-pomorskim.

źródło: http://www.sztetl.org.pl